Στις τουαλέτες…

Μπορεί κανείς να διαβάσει ένα σωρό μαλακίες στους τοίχους…
Στις τουαλέτες του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, διαβάζεις μαθηματικούς τύπους…

Making Bacon

Περνώντας μία βόλτα από τα πάτρια, είπα να ευφράνω τον πατήρ και του έφτιαξα λίγο μπεϊκονάκι… Ιδού η διαδικασία..

Καταρχήν περνάμε από τον χασάπακλα της αρεσκείας μας και παίρνουμε 1 κιλό πανσέτα άκοφτη. Αν πάλι μπορείτε να βρείτε και με την πέτσα πάνω ακόμα καλύτερα αν και λίγο δύσκολο.

Χρειαζόμαστε (τα βασικά):

• 1 κιλό πανσέτα (ως προαναφερθέν).
• Για ένα κιλό κρέατος υπολογίστε περίπου 150gr από το μείγμα αλατιού-ζάχαρης αν και να το υπάρχει παραπάνω δε βλάπτει
• Αλάτι (χοντρό κατά προτίμηση)  60% (90 gr).
• Ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο ( κατά προτίμηση) 40% (60 gr).
• 1 κουταλιά της σούπας σπόρους πιπεριού.

Μπαχαρικά. Για αυτά δεν υπάρχει κάτι το συγκεκριμένο. Ποσότητα και είδος ανάλογα με τα γούστα του καθενός (μα τι δημοκρατικός άνθρωπας που είμαι τσκ τσκ τσκ…). Στη συγκεκριμένη παρτίδα έβαλα:

• 20 gr σπόρους από μάραθο.
• 20 σποράκια από κέδρο.
• 5-6 φύλλα δάφνης.

Ρίχνουμε τα μπαχάρια στο γουδοχέρι και τα σπάμε ίσα ίσα να βγάλουν το άρωμα τους. Δε χρειάζεται να γίνουν σκόνη. Τα ρίχνουμε σε ένα μπολάκι που παίρνει καπάκι και συμπληρώνουμε με το αλάτι και τη ζάχαρη. Σπάμε τα φύλλα της δάφνης και κλείνουμε το καπάκι. Χρησιμοποιώντας το μπολάκι ως σέικερ ( και φαντασιώνοντας ότι είμαστε barman σε στέκι με 100άδες γκόμενες να λιώνουν για πάρτη μας) ανακατεύουμε τα υλικά καλά. Με αυτό τον τρόπο είμαστε σίγουροι ότι το αλάτι με την ζάχαρη θα αναμιχθούν καλά.

Με ένα κουτάλι παίρνουμε λίγο από το μείγμα και το τρίβουμε στο κρέας. Καλύπτουμε όλες τις πλευρές και κλείνουμε το κρέας σε ένα μπολ και μέσα στο ψυγείο. Καλό είναι το κουτάλι να μην έρχεται σε επαφή με το κρέας για να μην μεταφέρει υγρασία στο μείγμα.

Το κρέας θα κάτσει στο ψυγείο για 1 μέρα όπου και θα το βγάλουμε, θα πετάξουμε ότι νερό έχει αφήσει και θα το ξεπλύνουμε. Επαναλαμβάνουμε ακόμα μία στρώση όπως και την προηγούμενη μέρα και ξανά μανά στο ψυγείο.

Η όλη διαδικασία πρέπει να επαναληφθεί στο σύνολο της 5 φορές (την πρώτης συμπεριλαμβανομένης). Στο σύνολό του το κρέας θα πρέπει να μείνει στο μείγμα 5 μέρες.

Αφού περάσουν και οι 5 μέρες, ξεπλένουμε το κρέας καλά το τυλίγουμε σε αλουμινόχαρτο και το βάζουμε ζγκαντάψυξ για 1,5 – 2 ώρες ώστε να σφίξει χωρίς να παγώσει και να κοπεί πιο εύκολα.

Με ένα κοφτερό μαχαίρι , κόβουμε σε λωρίδες όσο πιο λεπτές γίνεται. Όσο πιο παχιές, τόσο πιο αλμυρό θα είναι (τις πρώτες 2 να τις ρίξετε στο τηγάνι με την μία… όχι που δε θα το κάνατε…). Πλένετε το μαχαίρι συχνά γιατί ‘κολλάει’ στο λίπος και άμα έχετε και μία λίμα πρόχειρη, ακόμα καλύτερα.

Το μπέικον έτσι κρατάει γύρο στις 2 εβδομάδες στο ψυγείο και φυσικά καταψύχεται πολύ άνετα. Επίσης καλή ιδέα είναι ένα μέρος του να κοπεί σε κυβάκια όπου και μπαίνουν σε σούπες ή σε σάλτσες.

Στο τηγάνι θα παρατηρήσετε ότι αφήνει αρκετό λίπος και ότι δεν έχει αυτόν τον άσπρο αφρό που κάνει το μπέικον του εμπορίου (είναι μια ουσία που βάζουν για να κρατάει το νερό και να γίνεται το μπέικον πιο γρήγορα. Δε θυμάμαι όνομα τώρα). Επίσης η μυρωδιά του είναι πιο έντονη στο τηγάνισμα και έχει πιο έντονη γεύση (ανάλογα τα μπαχάρια πάντα). Τέλος είναι κάπως πιο αλμυρό από του εμπορίου αλλά αυτό ρυθμίζεται με την αναλογία αλατιού-ζάχαρης.

Σιωπή

Από in.gr: «Νεκροί είναι οι: Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών, Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών και Επαμεινώνδας Τσακάλης, 36 ετών.»

Αυτοί που χάθηκαν έχουν ονόματα… αυτοί που πέταξαν την μολότοφ προφανώς δεν έχουν ούτε όνομα ούτε μυαλό ούτε αξιοπρέπεια…

Σε 4 μέρες είμαι κάτω … είμαι περίεργος τι πρόσωπα θα δω…

Σπιτικό τυράκι

Μετά από χρόόόνια απουσίας, και με αφορμή το πόστ του Zaphod και και καθώς τον τελευταίο καιρό ασχολιέμαι με κάτι τέτοια, θα postάρω διάφορες συνταγές και τεχνικές για να μπορεί κανείς να φτιάχνει μεζεκλίκια στο σπίτι.

Πάμε λοιπόν για αρχή να φτιάξουμε ένα απλό γρήγορο τυράκι…

Τα υλικά μας είναι:

• 1,5 λίτρο μη-ομογενοποιημένο πλήρες γάλα με την κρέμα του (το οποίο είναι ότι πιο κοντά σε γάλα κατ’ευθείαν από την αγελάδα μπορώ να βρω στο super δω-σα-παν).
• 150 ml βουτυρόγαλα .
• χυμό από ένα λεμόνι/2 κουταλιές της σούπας ξύδι/1 κουταλάκι ξινό (κιτρικό οξύ).
• αλάτι
• 2 κατσαρόλες, 1 σουρωτήρι, ύφασμα (έχει ‘ειδικό’ για τυριά αλλά μία μουσελίνα την κάνει την δουλειά οι πετσέτες είναι κάπως πυκνοραμμένες οπότε δε μας κάνουν … άσε που γίνονται και χάλια μετά… ) τα οποία πρέπει να είναι καθαρά σε επίπεδο χειρουργείου.

Πρώτα ζεσταίνουμε το γάλα σταδιακά μέχρι να φτάσει περίπου στους 80 C. Αν δεν έχετε θερμόμετρο nea worries… απλά είναι το σημείο πού αρχίζει να αχνίζει το γάλα και πολύ μικρές φουσκάλες σχηματίζονται στην άκρη της κατσαρόλας.  Ανακατεύουμε που και που, για να μην καεί στον πάτο.

Μόλις πιάσουμε τους 80 C, σβήνουμε την φωτιά  και ρίχνουμε το  βουτυρόγαλα ανακατεύουμε και ρίχνουμε το χυμό λεμονιού/ξύδι/ξινό. Πατάμε μία μικρή ανακάτα ακόμα και περιμένουμε μέχρι να σχηματιστεί το τυρόπηγμα και να διαχωριστεί από το ξινόγαλα. Σε περίπτωση που σε μισό λεπτό το γάλα δεν έχει πήξει αρκετά, ρίχνουμε λίγο ακόμα.

Εν το μεταξύ σε μία κατσαρόλα/μπολ/κουβά ή κάτι ανάλογο βάζουμε ένα σουρωτήρι με το ύφασμα από πάνω και ρίχνουμε το μείγμα  τυρόπηγμα/ξινόγαλα μέσα στο ύφασμα.

Περιμένουμε κάνα 10λεπτο μέχρι να στραγγίσει το μείγμα (και τρώμε το υπόλοιπο βουτυρόγαλα εν το μεταξύ :P). Μετά το πέρας του 10λεπτου, δένουμε το ύφασμα και το κρατάμε πάνω από την κατσαρόλα να στραγγίσει και το υπόλοιπο ξινόγαλα.

Μετά από μισή ώρα, μπορούμε να βάλουμε το τυράκι μας σε ένα μπολ και να το ‘σπάσουμε’ και να το αλατίσουμε ανάλογα με τα γούστα μας. Επίσης μπορούμε να προσθέσουμε ότι είδους μπαχαρικά ή βότανα τραβάει η ψυχή μας… (δικό μας είναι ότι θέλουμε το κάνουμε…).

Οπότε με 1,5 λίτρο γάλα έχουμε 310 gr τυρί το οποίο έγινε γρήγορα, ξέρουμε ακριβώς τι έχει μέσα (π.χ. δεν έχει αυτό, αυτό και αυτό) και με μία λεπτή γεύση που την προσαρμόζουμε όπως εμείς γοστάρομε, με υλικά που βρίσκονται εύκολα και εξοπλισμό που ήδη υπάρχει στο σπίτι και με κόστος περί της £2 (price depended on the country of production). Υπόψιν ότι κρατάει γύρω στην 1 βδομάδα χωρίς να φαγωθεί καθώς η όλη διαδικασία  δε περιλαμβάνει πυτιά που βοηθάει στην ζύμωση του τυριού…

Το ξινόγαλο που μας περίσσεψε, δε το πετάμε αλλά το κρατάμε για να φτιάξουμε την άλλη μέρα ricotta (μελλοντικό post).

Το σημαντικό για να βγει κάπως σφιχτό το τυρί είναι το γάλα να μην είναι ομογενοποιημένο. Τα γάλατα του εμπορίου αν και φρέσκα, είναι ομογενοποιημένα οπότε τα λίπη τους είναι διασπασμένα και το τυρόπηγμα που κάνουν είναι πολύ πιο λεπτό. Από την άλλη το τυρί που γίνεται, είναι σχεδόν ίδιο με το Philadelphia (το δοκίμασα χωρίς το βουτυρόγαλα).

Άντε και και καλά τυροπήγματα…

P.s. ξέρω ότι το χρώμα στις φωτό είναι ασταναπαν αλλά ο φωτισμός στην κουζίνα μου είναι ελαφρώς για τον πέο ( από φωτογραφικής πλευράς).

Update Η ricotta αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας καθώς δε μου πέτυχε 😦

Always look on the bright side of life…

Χοιρινά μπριζολάκια με σάλτσα από κρέμα γάλακτος και λαχανικά στον ατμό συνοδεία κρασιού.
Ακολουθεί ουισκοκατάνυξη με προβολή στο youtube κλιπάκια από Monty Python και άλλα που δεν λέγονται.
Αλλά το ποιο σημαντικό είναι ότι όλα αυτά τα έζησα με ένα πραγματικό φίλο που δεν θα διστάσει να με πει και μαλάκα όταν χρειαστεί…

Η ζωή τελικά αναδεικνύεται μέσα από την απλότητα των ανθρωπίνων σχέσεων!

Σιγά σιγά … αρχίζω και πιστεύω ότι που κατεβήκαμε από τα δέντρα δεν ήταν και τόσο κακή ιδέα…

Και να αδερφέ μου…

… που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα , ήσυχα και απλά….

Όπως λέει και το γνωστό τραγούδι … και συμπληρώνω… Σκατά κουβέντα και αρχίδια συνεννόηση είναι το μόνο σίγουρο. ‘Άντε και συνεννοήθηκες, με πόσους το κατάφερες;  5; 10; 50; 100;… και πόσους ξέρεις σε όλη σου την ζωή; 5000; 1000;  Άντε 500… δεν είναι και μεγάλο το ποσοστό…

Κάτι τέτοιες στιγμές αρχίζω και ασπάζομαι την πεποίθηση ότι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου μετά τον σκύλο είναι το αλκοόλ… Ούζο όταν πιεις .. κτλ κτλ κτλ… Δε βαριέσαι…  Εμείς να είμαστε καλά… Να είμαστε καλά και ας μην συνεννοηθούμε με κανένα… στο κάτω κάτω άμα το καλοσκεφτείς… υπάρχουν τόσοι κόσμοι όσοι άνθρωποι επί 2. Ένας ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε και ένας αυτός που θα θέλαμε να ζούμε…

Ένα είναι το σίγουρο… κάθε βράδυ κλείνουμε τα μάτια μας και το επόμενο πρωί τα ανοίγουμε ξανά… μόνο μια φορά δεν θα συμβεί αυτό… και αν λάβουμε υπόψιν ότι τελικά δεν είμαστε παρά ένα μάτσο χημικές διαδικασίες… ε  δε νομίζω να πρέπει να στεναχωρηθούμε και πολύ γιαυτό…

Άντε και καλύ τύχη μάγκες… και μακρυά από κακιά στιγμή και κακιά γυναίκα…

Παραμύθι

Μια φορά και ένα καιρό, τρία αδέρφια αποφάσισαν να μάθουν το νόημα της ζωής. Ρώτησαν τον ιερέα και τον δάσκαλο του χωριού που ζούσαν αλλά δεν ξέραν να τους απαντήσουν. Φύγαν από το χωριό και πηγαίναν σε όλο και μεγαλύτερες πόλεις αλλά πουθενά κανείς δεν ήξερε το νόημα της ζωής.

Μια μέρα συναντάνε έναν ταξιδιώτη και του λένε την επιθυμία τους. Αυτός απαντάει:

«Το νόημα της ζωής το ξέρει ένας σοφός που κατοικεί στην κορυφή ενός βουνού στην άκρη του κόσμου.»

Χωρίς να χάσουν χρόνο τα τρία αδέρφια ξεκίνησαν να βρούνε το βουνό που τους είπε ο ταξιδιώτης. Μετά από ένα μακρινό ταξίδι βρήκαν μπροστά τους ένα σταυροδρόμι με τρεις δρόμους που όλοι οδηγούσαν στο βουνό. Τα τρία αδέρφια τότε αποφάσισαν να χωρίσουν και να πάρει ο καθένας ξεχωριστό μονοπάτι.

Ο μεγαλύτερος πήρε τον αριστερό δρόμο. Πέρασε μία έρημο, πέρασε ένα επικίνδυνο δάσος και έφτασε σε ένα χωριό. Οι χωριανοί που δεν βλέπανε πολλούς ξένους από τα μέρη τους τον καλωσόρισαν και του ζήτησαν να τους πει την ιστορία του. Αυτός τους είπε για το βουνό , τον σοφό και ότι έψαχνε το νόημα της ζωής. Μια κοπέλα άκουσε την ιστορία του και τον κάλεσε να ξαπλώσει στα γόνατα της για να ξεκουραστεί. Και ο μεγαλύτερος αδερφός μόλις ξάπλωσε, έκλεισε τα μάτια του και ξέχασε το βουνό, ξέχασε τα αδέρφια του, ξέχασε και το νόημα της ζωής.

Ο μεσαίος αδερφός, πήρε τον δρόμο που πήγαινε ευθεία. Πέρασε μία έρημο, πέρασε ένα επικίνδυνο δάσος, κολύμπησε μία τεράστια λίμνη και σκαρφάλωσε απόκρημνους βράχους. Μία μέρα καθώς περπατούσε βρήκε στον δρόμο του μία πηγή. Διψασμένος όπως ήταν, σκύβει να πιει λίγο νερό. Αλλά το νερό ήταν πολύ γλυκό και μόλις ήπιε την πρώτη γουλιά, ξέχασε το βουνό, ξέχασε τα αδέρφια του, ξέχασε και το νόημα της ζωής.

Ο μικρότερος αδερφός, πήρε τον δρόμο δεξιά. Πέρασε μία έρημο, πέρασε ένα επικίνδυνο δάσος, κολύμπησε μία τεράστια λίμνη, σκαρφάλωσε απόκρημνους βράχους, πολέμησε τέρατα και περπάτησε σε χιονοθύελλες και σε καύσωνες. Όσες κοπελιές και αν του ζητούσαν να ξεκουραστεί στα γόνατα τους αρνιόταν και κάθε φορά που έβρισκε μια πηγή έριχνε αλάτι στο νερό της για να γίνει αλμυρό. Και μετά από ένα μεγάλο ταξίδι και αφού είχαν μακρύνει τα γένια του και είχαν ασπρίσει τα μαλλιά του, βρίσκει το βουνό που κατοικούσε ο σοφός.

Με όλες του τις δυνάμεις σκαρφαλώνει στην κορυφή όπου και βλέπει τον σοφό να κάθεται και να τον περιμένει. Χωρίς να χάσει χρόνο τον ρωτάει:
«Σοφέ γέροντα έμαθα ότι ξέρεις το νόημα της ζωής. Έκανα μεγάλο ταξίδι για να σε συναντήσω. Σε παρακαλώ μοιράσου το μαζί μου.»

Ο σοφός μετά από μια μικρή παύση του απαντάει:
«Το νόημα της ζωής είναι ένα δέντρο στην μέση της ερήμου που δεν έχει ούτε ρίζες, ούτε κορμό ούτε κλαδιά…»

Ο νεαρός μετά από λίγη σκέψη, του λέει:
«Δηλαδή γέροντα αυτό που θες να μου πεις είναι ότι το νόημα της ζωής δεν υπάρχει πραγματικά, αλλά πρέπει εμείς να το ψάχνουμε για να παίρνουμε δύναμη και να τα καταφέρνουμε στις δυσκολίες της ζωής;»

Τότε ο σοφός αφού του έγνεψε χαμογελώντας, ο νέος ευχαριστημένος που επιτέλους έμαθε το νόημα της ζωής, ξεκίνησε για το ταξίδι της επιστροφής και για να μάθει την τύχη των αδερφών του.

Αφού έφυγε ο νέος, ο σοφός τραβάει κοντά του ένα μεγάλο βιβλίο και γράφει την απάντηση του νεαρού μαζί με τις άλλες που είχαν δώσει όλοι αυτοί που τον ρώτησαν για τον νόημα της ζωής.

Γιατί πραγματικά το νόημα της δεν υπάρχει πραγματικά, αλλά πρέπει εμείς να το ψάχνουμε για να παίρνουμε δύναμη και να τα καταφέρνουμε στις δυσκολίες της ζωής…

Αυτό είναι μια μικρή ιστοριούλα που σκάρωσα μέσα σε λίγη ώρα για κάποιον που μου ζήτησε να του πω ένα παραμύθι. Δεν ήθελα να πω ένα από τα γνωστά παραμύθια, οπότε το ‘κατασκεύασα’ δένοντας μαζί κομμάτια από παραδοσιακά ελληνικά παραμύθια που θυμόμουν και μία ιστοριούλα του Αρκά από το ‘Η ζωή μετά’. Ελπίζω να το απολάυσατε όσο και εγώ όταν το διηγόμουν…

Γέννεση

Πάει ένας μήνας που δεν έχω γράψει τίποτα. Μέσα σε αυτόν τον μήνα όμως, γινήκαν σημαδιακά γεγονότα.  Ο συνδυασμός θετικών και αρνητικών γεγονότων, είχαν σαν αποτέλεσμα να αλλάξω. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο ένας άνθρωπος που πατάει τα 30 να αλλάξει μέσα σε μία εβδομάδα αλλά έγινε σε μένα και μπορεί εκ πρώτης να φαίνεται παράξενο και μη φυσιολογικό (και σε μένα ακόμα) , αλλά έγινε.

Ο μήνας άρχισε φαινομενικά άσχημα. Έπαθα κάτι που εγώ τουλάχιστον το καταλαβαίνω ως νευρική κρίση. Μια αλυσιδωτή αντίδραση συναισθημάτων, με έκανε να περάσω μία νύχτα η οποία με βρήκε να παίρνει ο ύπνος εξαντλημένο από το κλάμα. Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό λένε. Αλλά ταυτόχρονα, σε αφήνει για λίγο καιρό στην άκρη του δρόμου να αιμορραγείς. Αλλά χαίρομαι. Χαίρομαι γιατί χτύπησε το καμπανάκι και άκουσα. Έβαλα τα πράματα κάτω και αυτό το γαμημένο παζλ που υπάρχει στο μυαλό μου έχει ακόμα να λυθεί αλλά τα κομμάτια σιγά σιγά μπαίνουν σε μία τάξη. Η γέννηση είναι επώδυνη και γι’αυτόν που γεννιέται και γι’αύτόν που γεννάει. Στην περίπτωση μου είμαι και τα δύο ταυτόχρονα.

Ανακαλύπτω έναν άλλον εαυτό μου. Αρχίζω και ανοίγομαι σε αυτούς κοντά μου. Για πρώτη φορά στην ζωή μου, κατάλαβα ότι είμαι πλούσιος. Ναι, έχω μία δουλειά που μου δίνει μια οικονομική άνεση. Ζω σε μία από τις ομορφότερες πόλεις στην Ευρώπη. Αλλά ο πλούτος μου είναι οι άνθρωποι που νοιάζονται για μένα και που νοιάζομαι για αυτούς.

Δεν είμαι σίγουρος αν μου έχει ξανασυμβεί το σημερινό. Κοίταξα το φεγγάρι και τα άστρα και ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη μου. Ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένος. Μία αισιοδοξία άγνωστη σε μένα έλουσε το είναι μου. Δεν ξέρω γιατί. Αλλά πραγματικά δεν με νοιάζει. Ίσως και για πρώτη φορά στην ζώή μου, ήμουν σίγουρος ότι από άυριο οι μέρες θα είναι καλύτερες.

Ίσως είναι παροδικό. Αλλά άμα γευτείς το μέλι μία φορα, την γεύση του δεν την ξεχνάς. Και εγώ το γέυτικα σήμερα. Από άυριο θα είναι μια καλύτερη μέρα. Είμια ποιό δυνατός το ξέρω. Βρήκα το κουράγιο να πω σε έναν σημαντικό άνθρωπο για μένα ότι τον αγαπάω. Το βρήκε πάραξενο η αλήθεια είναι γιατί δεν είναι συνηθισμένος σε κάτι τέτοια αλλά χαίρομαι γιατί ήταν κάτι το οποίο ήθελα να το πώ εδώ και καιρό αλλά δεν που έβγαινε. Πόσο δύσκολα τελικά είναι τα εύκολα πράγματα στην ζωή…

Χωρίς τίτλο.

1η Νοεμβρίου 2008. 1:55 π.μ. Μετά από 1 μικρό και 1 μεγάλο κρασί από δαμάσκηνα που ήπια στο Γιαπωνέζικο που έφαγα, ακολούθησαν 3 pints μπύρας και 3 κονιάκ remy martin εναλλάξ. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι κομμάτια αλλά και πάλι έχω την διαύγεια να γράφω στο blog και να διορθώνω και τα ορθογραφικά λάθη.
ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ. Δεν ξέρω ποια τι να κάνω για να σταματήσω έστω για 5 λεπτά να ξεφύγω από αυτήν την πουτάνα την διαύγεια. ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΓΙΑ 5 ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΛΕΠΤΑ… ΠΟΛΛΑ ΖΗΤΑΩ;;;
Μάλλον ναι…
Για 2 πράματα όμως είμαι χαρούμενος για απόψε….
1ον.. είδα το χαμόγελο της … και 2ον, ζήτησα από ένα άγνωστο μια μικρή χάρη … να μου χαρίσει μια αγκαλιά και μου την χάρισε.
Σας ευχαριστώ και τους δύο. Κάνατε έναν βλάκα χαρούμενο έστω και για μία βραδιά.
Καληνύχτα σας… δεν νομίζω να μπορέσω να σας το ξεπληρώσω….

Μπερδεμένος (για ακόμα μία φορά)

Είμαι πεισμένος ότι τελικά το μυαλό μου είναι μπερδεμένο. Μπορεί να έχω μια υπολογιστική προσέγγιση σε ότι αφορά αποφάσεις, αλλά στην περίπτωση που έχει λόγο όχι μόνο το μυαλό αλλά και η καρδιά, τότε μπερδεύομαι ολότελα. Το αποτέλεσμα είναι να μην έχω το κουράγιο καν να πάρω μια απόφαση και να αποσύρομαι χωρίς τουλάχιστον να μάθω.

Στο μεγάλο καζίνο που ονομάζεται ερωτική σχέση ήμουν τις πιο πολλές φορές απλά ένας θεατής. Εκτός από μερικές φορές που κέρδισα δεν έχω χάσει καμία φορά γιατί δεν τόλμησα να ποντάρω. Αποτέλεσμα; Έχανα την ευκαιρία που είχα θυσιάζοντας πολύ λίγα, να κερδίσω το άπειρο. Και η ιστορία πάντα να τελειώνει με μένα να είμαι κατήγορος και κατηγορούμενος σε μία δίκη που έχω στήσει για τον εαυτό μου.

Γιατί όμως; Δεν θεωρώ τον εαυτό μου γεννημένο νικητή για να με πτοεί η αποτυχία. Και τελευταία έχω υιοθετήσει την προσέγγιση στην ζωή ότι όλα σε ένα βαθμό απλά τυχαίνουν οπότε δεν αξίζει να στεναχωριέμαι πολύ για το τι θα μου τύχει και να κοιτάω μπροστά.

Και να που για ακόμα μία φορά πέρασα την πύλη από το καζίνο και στέκομαι μπροστά στο τραπέζι με τις μάρκες στο χέρι. Και πάλι δεν έχω το κουράγιο να απλώσω το χέρι και να ρίξω τα ζάρια.

Ξέρω ότι από την στιγμή που θα ανοίξω το στόμα μου, αυτός ο κυκεώνας σκέψεων θα μπει σε μία σειρά και τα λόγια μου θα αποκτήσουν νόημα. Με εμποδίζει το γεγονός ότι περνάς μια δύσκολη περίοδο και δεν θέλω να σε φορτίσω πιο πολύ συναισθηματικά ή μήπως φοβάμαι το ‘όχι’ γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν θα σε είμαι πλέον κοντά σου; Όποιο και να ισχύει δεν έχει σημασία … σημασία έχει το γεγονός ότι δεν έχω το σθένος να πω αυτά που νιώθω.

Το τέλος της κάθε συνάντησης μας, είναι ταυτόχρονα η πιο ευτυχισμένη αλλά και η πιο δύσκολη στιγμή. Ευτυχισμένη γιατί σε αγκαλιάζω και νιώθω μία ζεστασιά να με κατακλύζει. Κρατάω το χέρι σου και νιώθω μια γαλήνη. Δύσκολη γιατί ήρθε η ώρα να σου πω ‘γεια΄και να έχω μόνο την εικόνα σου στην μνήμη μου μέχρι να ξανασυναντηθούμε. Κάθε φορά μου είναι και πιο δύσκολο να αφήσω το χέρι σου λες και μια άγνωστη δύναμη μου το παραλύει.

Δεν ξέρω τι νιώθεις και φοβάμαι να σε ρωτήσω. Βλέπω την σπίθα στα μάτια σου ακόμα και όταν είναι κουρασμένα. Όταν αγκαλιαζόμαστε με σφίγγεις αλλά δεν ξέρω αν αγκαλιάζεις ένα φίλο ή κάποιον που νιώθεις κάτι περισσότερο γι’ αυτόν. Άραγε φοβάσαι τόσο όσο φοβάμαι και εγώ και δεν μου δείχνεις τίποτα; Ο μόνος τρόπος για να μάθω είναι να βρω το κουράγιο να σου μιλήσω. Ελπίζω να το κάνω σύντομα και τα ζάρια που θα ρίξω να μας βγάλουν νικητές.

Είμαι πολύ παιδί τελικα…